SERIES

top of page

HOME
NEW
WORK
- EDITORIAL
- SERIES
ME
WE
More

Use tab to navigate through the menu items.

Binnen de Edge Frame

marjolein van damme
photography | writing | directing

tekst | beeld | concept @studio joe

Pet (42) uit Utrecht heeft tientallen verschillende verzamelingen met in totaal meer dan 1000.000 items.

‘Eerst was het Lego, daarna Playmobil, lekker klein en bovendien leuk om mee te spelen. Daarna werden het grotere zaken zoals knuffels, barbies en Dinky Toys. Verzamelen kreeg een diepere betekenis: het is een goede manier om te zien hoe ontzettend veel we als maatschappij consumeren en vervolgens weer weggooien. Neem nou knuffelberen; niemand wil een tweede hands knuffelbeer. Vaak worden ze na een eerste eigenaar weggegooid. Dat vind ik ontzettend zonde, mensen zouden verder moeten leren denken. Stop ze bijvoorbeeld in een kussen dan zijn ze nog jarenlang op een praktische manier te gebruiken. Op het moment bouw ik een kasteel van autobanden en gebruik ik alle kleine autobandjes uit mijn lego verzameling om een maquette te maken. Omdat ik altijd bezig ben dingen te verzamelen, ervaar ik het wel als een druk in mijn leven. Als iemand morgen tegen me zou zeggen; je stopt ermee, dan zou dat wel een hele opluchting zijn. Het organiseren van opslagruimte voor mijn verzamelingen en de verantwoordelijkheid om nog íets met de spullen te doen is best groot. Momenteel ben ik gefascineerd door auto’s, ook zo’n wegwerp product. Jammer genoeg kost dat nóg meer opslagruimte en geeft het me soms slapeloze nachten als ik denk aan waar ik alles kwijt moet.’

VERZAMELAARS

Rob (70) en Bep (66) uit Soest verzamelen al 18 jaar alles van McDonalds en hebben inmiddels een verzameling van meer dan 20.000 items.

Bep: ‘Eerst waren het alleen de Happy Meal speeltjes uit Nederland. Toen we dat bijna compleet hadden zijn we ook kleding, meubilair, drukwerk en alles van de merchandising gaan sparen. Inmiddels zijn we 18 jaar verder en kunnen we zeggen dat we de grootste complete McDonalds verzameling van Nederland hebben, dat is wel iets om trots op te zijn.’ Rob: ‘Er zijn altijd mensen die iets van de McDonald’s voor ons meebrengen als ze in het buitenland zijn geweest, zelfs de buren. En op verzamelaarbeurzen, waar we regelmatig onze verzameling tentoonstellen, ontmoeten we mensen die de gekste dingen kunnen bijdragen aan onze verzameling.’ Bep: ‘Door onze
verzameling hebben we er een hele familie bij, het voelt alsof we door de verzameling heel veel liefde ontvangen. Ook in moeilijke tijden, zoals vorig jaar - toen mijn moeder ernstig ziek werd - ontvingen we van mensen die we kennen via het verzamelen een kaartje. Dat geeft veel troost op zo’n moment.’ Rob: ‘Gek genoeg heeft McDonald’s niet zo veel aandacht voor onze verzameling en moeten we veel moeite doen om alle nieuwe speeltjes bij elkaar te krijgen. Daarom gaan we twee keer in de week langs het McDonald’s restaurant hier in de buurt. Dan kopen we de speeltjes los van de Happy Meals. We eten nooit bij de MCDonalds, we drinken er hooguit een koffie.’

Timo (22) uit Duiven is al vanaf zijn kindertijd fan van K3 en heeft een verzameling van meer dan 1000 verschillende items.

‘Ik krijg vaak genoeg opmerkingen over mijn verzameling. Mensen vinden het toch raar, een man die K3 verzamelt. Dan zeggen ze: ‘maar dat is toch alleen voor kinderen en voor meisjes?’. Inmiddels trek ik me er niks meer van aan dat mensen altijd maar een mening willen hebben over mijn verzameling. Op de basisschool werd het maar moeilijk geaccepteerd door klasgenootjes, dat was soms best eenzaam. Toen ik naar de middelbare school ging besloot ik daarom niet langer fan te zijn van K3. Om het symbolisch af te sluiten ging ik naar de afscheidstour van de toenmalige samenstelling van de band. Tijdens dat concert kwam ik leuke mensen tegen van mijn eigen leeftijd die ook gek waren op K3 en ik dacht; ‘zo raar is het helemaal niet dat ik fan ben.’ Het werd geen afscheid, maar een nieuw begin. Vanaf toen ben ik gaan verzamelen. Posters, kleding, spellen, broodtrommels, noem maar op. Inmiddels heb ik meer dan 1000 verschillende K3 items die ik netjes heb uitgestald in mijn kamer. Iedere twee maanden maak ik alle spulletjes schoon, dan haal ik het door een sopje en zet het fris weer terug op z’n plek. Mijn verzameling is nooit compleet en ik moet er ook nog niet aan denken om te stoppen met verzamelen. Ook wanneer ik een relatie krijg; hij zou moeten accepteren dat dit een onderdeel is van wie ik ben, mijn liefde voor K3 zal nooit stoppen. Want hoe raar mensen af en toe ook opkijken van mijn verzameling, dit is wie ik ben en ik schaam me er niet voor.’

Renate (27) uit Hardinxveld-Giessendam verzamelt al bijna haar hele leven kattenbeeldjes en heeft inmiddels een zolder vol met meer dan 8500 beeldjes.

‘Anderhalf jaar geleden leerde ik mijn man kennen. Dat hij mij samen met 8000 kattenbeeldjes erbij kreeg vond hij geen punt: zelf verzamelt hij ook. Toen we gingen samenwonen was het de bedoeling dat de zolder voor hem zou zijn, maar inmiddels heb ik de hele ruimte geconfisqueerd met mijn beeldjes. Soms verrast hij me met een kattenbeeldje dat ik nog niet heb, daar word ik heel
gelukkig van. Toen we trouwden stond er op de top van de taart, je raadt het al, een kattenbeeldje. Momenteel verbouwen we het huis om een kamer te maken waar al mijn kattenbeeldjes in passen. In de nieuwe kamer wil ik mooie verlichte vitrine kasten waar de beeldjes netjes in staan opgesteld, zodat ik mijn verzameling ook aan anderen kan laten zien. Er moet wel vloerbedekking in komen te liggen; als de vloer van hout is ben ik bang dat er door de trillingen beeldjes kapot kunnen vallen. Aan stoppen met verzamelen denk ik niet, het geeft me altijd weer zo’n fijn gevoel als ik een mooi beeldje aan mijn verzameling kan toevoegen. Dat is het leuke van verzamelen; je bent er nooit klaar mee.’

LUXE LEVERA

NCIERS

Femke (36) en Marjolein (33) uit Amersfoort. Samen verzorgen zij met hun bedrijf Your Balloons de ballonstyling op exclusieve feesten, evenementen en festivals.

Femke: ‘Wat wij doen met ballonnen vult letterlijk de ruimte. Juist omdat het on-nederlands is om groots uit te pakken op feesten, zijn wij met onze ballonstyling pioniers op dit vlak en hebben we het gevoel dat de wereld aan onze voeten ligt. Opdrachtgevers zijn vaak blij met de exclusiviteit die we bieden, we hebben samengewerkt met merken als Moët, BWM en RTL. Ook stylen we met onze ballonnen grote evenementen in onder andere het Okura Hotel en het W Hotel in Amsterdam.’ Marjolein: ‘Onze particuliere klanten zijn voornamelijk mensen die veel waarde hechten aan het geven van een goed feest. Het wordt vaak onderschat wat een beetje
professionele aandacht voor een feest kan doen. Onze ballonneninstallaties kunnen een feest echt máken. Tegenwoordig vieren mensen meer dan alleen een verjaardag of bruiloft. We stylen regelmatig ook babyshowers en gender revealparty’s met onze ballonnen. Femke: ‘Het gekke is dat we vaak ergens binnen komen met niks - slechts een paar koffers gevuld met lege ballonnen - en wanneer we de ruimte verlaten is er echt iets wezenlijks veranderd.’ Marjolein:
‘Nederlanders zijn gewend om alles voor een feestje zelf te doen, ik denk
voornamelijk om geld te besparen. De meeste mensen denken; ik kan toch zelf wel een paar ballonnen opblazen? Maar als ze zien wat wij doen, komen ze daar gauw van terug.’

Florian (45) en Ueli (47) uit Amsterdam hebben een relatie en zijn al ruim 10 jaar het brein achter The Wunderkammer. Als bloemkunstenaars verzorgen zij decoraties op de meest exclusieve feesten en partijen in binnen -en buitenland.

Florian: ‘Onze klantenkring en opdrachten zijn behoorlijk gevarieerd. Van modeshows tot lanceringen en grote exclusieve feesten. We doen bijvoorbeeld veel voor Tommy Hilfiger, de Bijenkorf en voor het Amsterdam label van Karl Lagerfeld. Bij de lancering van Harpers Bazaar NL verzorgden we de bloemen evenals bij de lancering van The Green Gallery van het Rijksmuseum. Ueli: ‘Steeds denken we weer; het kan niet gekker, het is onvoorstelbaar als we dít ooit gaan overtreffen, maar toch gebeurt dat dan weer. Laatst verzorgden we bij een evenement een bloemen installatie bestaande uit meer dan 3000 amaryllissen hangend aan het plafond. De bloemen moesten precies op de dag van het feest open staan, dát is het moment waarop de bloem moet stralen. Florian: ‘Vaak komen we binnen in een kale, saaie lege ruimte. Als we aan het werk zijn liggen er overal afgesneden stelen en bladeren op de grond en is het een drukte van jewelste met een team van 20 mensen aan het werk. Door bloemen wordt een ruimte bijzonder, een feest specialer. Ueli: ‘Sommige mensen zeggen weleens na zo’n evenement; “wat zonde dat de bloemen worden weggegooid”. Maar bloemen verwelken, dat geeft juist een mooie betekenis, het doet je
realiseren dat je écht in het moment moet leven.’

Maryam (26) uit Amsterdam is het creatieve brein bij Couture Cakes waar zij de meest exclusieve taarten ontwerpt voor feesten in binnen –en buitenland.

‘Wij zijn geen bakkers, geen patissiers of taartenbakkers maar cakedesigners. In Nederland zijn mensen niet gewend om met een taart groots uit te pakken, de trend van grote extravagante taarten is langzaam overgewaaid uit Engeland en Amerika waar het al veel normaler is om op een feest indruk te maken met een taart. Inmiddels werken we voor een heel arsenaal aan bekenden Nederlanders zoals Ronnie Flex, Monica Geuze, Anna Nooshin en Famke Louise. Ik denk we voornamelijk succes hebben omdat wij écht durven uit te pakken, we durven grenzen te verleggen. Ik zeg ook altijd: ‘the sky is the limit’. Twee jaar geleden werden we gebeld door Yolanthe (Cabau van Kasbergen, red.) met de vraag of we een taart voor de verjaardag van haar zoontje wilden maken in de stijl van Cowboys en Indianen. Na dagenlang bakken en voorbereiden werden de taarten gekoeld per vrachtwagen richting Cannes gereden, waar het kinderfeestje werd georganiseerd. Als cakedesigners maken we alle taarten op maat, we kijken naar het soort feest, het thema, de locatie en de wensen van de klant. Ooit vroeg iemand om een 10 laagse taart voor zijn bruiloft, in Nederland was dat nog nooit eerder gemaakt. Het is enorm arbeidsintensief om zo’n taart te maken en er is veel expertise en deskundigheid voor nodig om de tien lagen te kunnen maken. Een taart wordt bijvoorbeeld gestut, en ook zorgen we ervoor dat er geen vingerafdrukken blijven staan in het fondant als mensen per ongeluk de taart aanraken. In ons taartenatelier werkt een heel team aan de taarten die we maken: er zijn mensen verantwoordelijk voor de cake, de constructie, de decoratie en de afwerking. In alle bescheidenheid durf ik te zeggen dat wij in het maken van exclusieve taarten de allerbeste van de Benelux zijn.’

Dolf Meijers (65) is eigenaar van autobedrijf Meijers in Utrecht en heeft de meest exclusieve autocollectie van Nederland die particulieren kunnen huren voor bijzondere gelegenheden.

‘Er zijn meerdere autoverhuurbedrijven in Nederland, maar niemand heeft zoveel verschillende exclusieve modellen als wij. We hebben een collectie aan van 19 verschillende Rolls-Royce’s, daarnaast verhuren we Lamborghini’s, Ferrari’s, Porches en Limousines. Ook hebben we twee exclusieve Cadilac’s uit de collectie van Elvis Presley die we op een veiling in Amerika hebben gekocht. We hebben een gevarieerde klantenkring; van jonge bruidsparen die op de meest bijzondere dag van hun leven in een exclusieve auto willen rijden, tot rappers die voor het opnemen van hun videoclip een stoere auto nodig hebben. Ook het koninklijk huis behoort tot onze clientèle. Ooit heb ik de speciaal ontworpen Rolls-Royce van wijlen Koningin Juliana overgenomen van het Koninklijk Huis. Toen koning Willem Alexander en koningin Maxima in 2002 gingen trouwen werd ik een aantal maanden voor hun huwelijk door de stalmeester van het koninklijk huis gebeld. Alles verliep in het diepste geheim; tot op de dag van het huwelijk wist zelf mijn vrouw niet dat ik toen nog prins Willem Alexander en prinses Maxima op de dag van huwelijk zou rijden in de oude Rolls-Royce. Meijers Autobedrijf is een familiebedrijf, we bestaan inmiddels al 90 jaar. Ik ben als eigenaar van het bedrijf meegegaan met de tijd: door sportwagens toe te voegen aan de collectie krijgen we een bredere klantenkring. Ik merk dat de jongere generatie vooral geïnteresseerd is in de snelle sportwagens, daar maak je indruk mee. Wanneer mensen hier binnenkomen om een auto uit te zoeken voor hun huwelijk, zijn het vaak de mannen die hun vrouw overhalen om te trouwen in een snelle bak. Het is toch bijzonder om op de meest speciale dag van je leven in de auto te trouwen waar je als kleine jongen van hebt gedroomd.’

Beeby Jane

ONZE LIEVE QUEER

Leendert Vooijce

Nancy Goreng

Heisa Jynx

Jake Credit

Lolo Benzina

Bunkerface

Familie van Montfort op camping Strandbad in Edam. Op de foto van links naar rechts Simone (37) Alie (71), Marcel (51), Dennis (48), Peter (78) en Dina (3)

Alie: ‘We komen hier al ruim 20 jaar. Eerst hadden we een oudere caravan, maar sinds een paar jaar dit geheel nieuwe chalet waar het net zo comfortabel is als bij ons thuis. Daarom wonen we hier minstens vier maanden per jaar. Vanaf april, wanneer het seizoen begint, tot het einde van de zomer. Alles gaat mee, ook ons parkiet die hier een mooi uitzicht heeft over het Ijsselmeer. We hoeven niet bang te zijn dat de plantjes dood zijn als we thuiskomen, we wonen hier heel dichtbij in Volendam. Peter gaat iedere ochtend op de fiets naar ons huis om te douchen, de post te halen en de plantjes water te geven. Dat we zo dichtbij huis zijn is niet gek, de meeste mensen hier op de camping komen uit Volendam of Edam. Het straatje waarin ons chalet staat heet ook het Volendammerlaantje, dat is niet helemaal toevallig. Dat iedereen uit de omgeving komt is niet alleen heel gezellig, maar vooral ook praktisch; als we hier naartoe komen staan we nooit in de file en toen we nog werkten konden we vanaf hier naar ons werk fietsen. Dan fietste we na het werk hier de dijk over en dan hadden we weer vakantie. Inmiddels zijn we gepensioneerd en genieten we van de rust en van het mooie IJsselmeer waar we praktisch aanstaan. Vroeger hadden we een zeilboot, maar nadat Peter nieuwe heupen kreeg werd dat een te riskante hobby. Het water blijft ons altijd trekken, hoewel we op deze plek soms ook de nadelen van het water te zien krijgen. Kort geleden nog is de halve camping overstroomd door de hoogwaterstand en stond het water 60cm hoog tot aan je knieën. Gelukkig staat ons chalet op een heuveltje en hebben we weinig schade opgelopen. En ook die keer toen de eigenaar van de camping ons midden in de winter in paniek op belde - of we direct konden komen – werden we verrast door het IJsselmeer. Toen we aankwamen stonden de ijsschotsen tot aan ons caravan; het was een kwestie van tijd voordat het ijs door de muren heen zou breken. Gelukkig kwam het nooit zo ver dat de caravan werd ‘opgegeten’ door het ijs, maar schrikken was het wel. Onze kinderen komen hier van kleins af aan, dat maakt dit tot een nog specialere plek. Helemaal nu de kleinkinderen hier ook graag komen, het is heerlijk om hier met de hele familie te kunnen zijn. Soms belt ons schoondochter op een doordeweekse dag; “vinden jullie het gezellig als we die kant op komen met het eten?”. Als we dan even later met z’n allen hier aan tafel zitten, kunnen we ons geen groter geluk voorstellen.’

Familie Reus, op kampeerterrein Aardenburg in Wijk aan Zee. Van links naar rechts: Diana (48), Joke (75), Tineke (72), Nikki (20).

Joke: ‘Als kind was Tineke altijd ziek. Eigenlijk zou ze naar het Emma Kinderziekenhuis moeten, maar onze vader ontmoette een dokter die zei: jullie moeten een huisje nemen aan zee, dat is goed voor haar gezondheid. Zo kochten ons ouders 70 jaar geleden een huisje op dit kampeerterrein. Vanaf dat moment werd dit onze vaste vakantieplek, waar we heerlijk konden genieten van de zon, zee en het strand. Een echte luxe als je in de stad woonde. Nog steeds staan hier voornamelijk Amsterdammers en Zaandammers, inmiddels zijn we een grote familie. Veel van de mensen die wij 70 jaar geleden leerden kennen zien we nu nog; ook zij kregen kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het is heel bijzonder om zo lang bij elkaar betrokken te zijn, we hebben hier mensen zien opgroeien en oud zien worden. Ook Diana werd hier praktisch geboren, net zoals haar dochter Nikki.’ Diana: ‘De regel van de camping is: kinderen van families komen automatisch op de wachtlijst voor een eigen huisje, zodat ze in de toekomst altijd voorrang hebben op nieuwkomers. En als opa en oma er niet meer zijn, blijft het huisje vanzelfsprekend in de familie. Zo zijn verschillende families er al vanaf het begin bij, die samen het hart van de camping vormen. Dat maakt dit tot een hele bijzondere plek. Momenteel wordt het terrein bedreigd; ze zijn van plan hier nieuwe appartementencomplexen te gaan bouwen. In de 70 jaar dat we hier al komen is dat al veel vaker gebeurt: plannen voor bejaardenhuizen en grote flats. Toch is het er nooit van gekomen, gelukkig, want het zou verschrikkelijk jammer zijn als deze plek zou verdwijnen. Gek genoeg is hier niet veel te doen, we hebben zelfs geen kantine. Maar toch is het altijd gezellig, er is altijd leven in de brouwerij. Op mooie dagen zitten we voor ons huisje of lopen we naar de zee, waar je binnen 5 minuten bent. Vroeger toen de kinderen klein waren brachten we de kinderen naar deze plek, dan pasten opa en oma op en gingen wij naar ons werk. Net zoals de kinderen van vriendinnen, die hier ook weer opgroeiden.’ Tineke: ‘Er zijn hier huwelijken ontstaan en ook hebben mensen zich over de camping laten rijden als laatste groet bij een overlijden. Toen wij ons man leerden kennen was het wel even spannend: als hij de camping niet leuk zou vinden dan zouden we een probleem hebben. Gelukkig is iedereen een man getrouwd die net zoveel van deze plek is gaan houden als wij en klussen ze door de jaren heen steeds meer aan de huisjes. Alles is hier daardoor een stuk luxer geworden; vroeger werd er een baal hooi voor je huisje gegooid, dan vulde je een laken daarmee op en dat was dan je bed. Nu hebben we matrassen, hele huiskamers vol. Tijden zijn veranderd, maar de mensen en de gezelligheid zijn nog steeds hetzelfde. Dit is een plek voor het leven.’

campinggasten

Familie van Montfort op camping Strandbad in Edam. Op de foto van links naar rechts Simone (37) Alie (71), Marcel (51), Dennis (48), Peter (78) en Dina (3)

Alie: ‘We komen hier al ruim 20 jaar. Eerst hadden we een oudere caravan, maar sinds een paar jaar dit geheel nieuwe chalet waar het net zo comfortabel is als bij ons thuis. Daarom wonen we hier minstens vier maanden per jaar. Vanaf april, wanneer het seizoen begint, tot het einde van de zomer. Alles gaat mee, ook ons parkiet die hier een mooi uitzicht heeft over het Ijsselmeer. We hoeven niet bang te zijn dat de plantjes dood zijn als we thuiskomen, we wonen hier heel dichtbij in Volendam. Peter gaat iedere ochtend op de fiets naar ons huis om te douchen, de post te halen en de plantjes water te geven. Dat we zo dichtbij huis zijn is niet gek, de meeste mensen hier op de camping komen uit Volendam of Edam. Het straatje waarin ons chalet staat heet ook het Volendammerlaantje, dat is niet helemaal toevallig. Dat iedereen uit de omgeving komt is niet alleen heel gezellig, maar vooral ook praktisch; als we hier naartoe komen staan we nooit in de file en toen we nog werkten konden we vanaf hier naar ons werk fietsen. Dan fietste we na het werk hier de dijk over en dan hadden we weer vakantie. Inmiddels zijn we gepensioneerd en genieten we van de rust en van het mooie IJsselmeer waar we praktisch aanstaan. Vroeger hadden we een zeilboot, maar nadat Peter nieuwe heupen kreeg werd dat een te riskante hobby. Het water blijft ons altijd trekken, hoewel we op deze plek soms ook de nadelen van het water te zien krijgen. Kort geleden nog is de halve camping overstroomd door de hoogwaterstand en stond het water 60cm hoog tot aan je knieën. Gelukkig staat ons chalet op een heuveltje en hebben we weinig schade opgelopen. En ook die keer toen de eigenaar van de camping ons midden in de winter in paniek op belde - of we direct konden komen – werden we verrast door het IJsselmeer. Toen we aankwamen stonden de ijsschotsen tot aan ons caravan; het was een kwestie van tijd voordat het ijs door de muren heen zou breken. Gelukkig kwam het nooit zo ver dat de caravan werd ‘opgegeten’ door het ijs, maar schrikken was het wel. Onze kinderen komen hier van kleins af aan, dat maakt dit tot een nog specialere plek. Helemaal nu de kleinkinderen hier ook graag komen, het is heerlijk om hier met de hele familie te kunnen zijn. Soms belt ons schoondochter op een doordeweekse dag; “vinden jullie het gezellig als we die kant op komen met het eten?”. Als we dan even later met z’n allen hier aan tafel zitten, kunnen we ons geen groter geluk voorstellen.’